Met een verse fruit juice in de hand zitten we onder de palmboom. Blauwe zee voor, wit strand onder en een paar kokosnoten boven. En dan nauwelijks beseffen dat dit ons onderkomen voor de komende maanden wordt.

Voor de eerste weken verblijven we in het Holiday Inn op Palm Beach, samen met Eagle Beach één van de mooiste, maar ook één van de toeristische stranden van Aruba. Dus vooral veel hotels hier, Amerikanen in alle soorten en maten, spa’s en casino’s. Alhoewel het erg toeristisch klinkt en dat natuurlijk ook is, is het wel geweldig om hier de eerste week vakantie te vieren. Alle hotels en stranden zijn openbaar en met een beetje bluf kan je in elk zwembad duiken of aan elke pool bar plaatsnemen. Op het strand staan veel palmbomen die het zicht op de hotels wegnemen, waartussen de rieten parasolletjes wuiven. En op die stranden is plaatsgemaakt voor leuke barretjes. En zo komt het dat we gelukkig voor het ontbijt niet afhankelijk zijn van de grote ontbijtzaal in het hotel, maar even verderop bij Scott’s Brats aan kunnen schuiven voor een broodje ei of een veggie wrap en ondertussen de breakfast smoothie van Eduardo opdrinken.

Op Aruba is het constant rond de 30 graden. Het maakt niet uit of de zon schijnt, de wolken erboven hangen of de regen naar beneden valt. En als ik ’s nachts wat frisse lucht naar binnen wil laten en de balkondeur opentrek, doe ik hem snel weer dicht. Het blijkt nog steeds 30 graden te zijn. We kunnen op dit tropische stukje aarde prima de hele dag relaxen onder een parasol en toe de zee in springen voor een niet verkoelende duik (ook deze blijft gewoon lekker 30 graden). Maar omdat op Aruba ook constant windkracht vier of hoger waait, is het ook ideaal om te kitesurfen, of, zoals in ons geval, te windsurfen. En zo ontmoeten we Jeroen, die drie maanden geleden begonnen is met zijn windsurfschool. En aangezien zowel Jelle als ik nog geen vijf minuten op het strand kunnen liggen, hebben we gelijk deze actieve draai gegeven aan ons verblijf hier. Elke dag ga ik braaf rond twee uur naar mijn les toe. Eerst een uur instructies en oefeningen van Jeroen om vervolgens een uur zelf zo professioneel mogelijk over het water te scheren. En Jelle heeft het al op een vergevorderd niveau onder de knie waardoor hij ook nog eens de tijd heeft om te kijken naar de schildpadden in de zee. Rij voor een verfrissende kokosnoot iets verder door naar het noorden van het eiland.

Als we vanaf onze surfles over Palm Beach teruglopen is het tijd voor de happy hours. We hebben er onderhand een hoop geprobeerd, en zijn er zelfs achter gekomen dat je hier vanaf vier uur ’s middags tot ten minste elf uur ’s avonds aan de happy hour kan. ‘Want to know the best kept secret? Just go upstairs.’ Een Amerikaanse vrouw fluisterde dit vlak na aankomst in onze oren. En niets in minder waar. Een happy hour aan mango daiquiries en balashi chills (de lokale versie van de hier immens populaire Amstel Bright) én een spraakwaterval van deze ondernemende Colombiaanse. Hier waar elke ochtend voor het restaurant de dagvangst verkocht wordt en diezelfde dag op het menu staat. En zo zien we vanaf Nos Clubhuis de zon in de zee zakken, alleen maar de toppen van palmbomen, het vissershaventje en de ondergaande zon. Én 2Unlimited, want Diane schijnt bijzonder goed de smaak van haar gasten te kunnen raden.